Jakin badakigu jatorrizko herrialdeetako arazoak konpontzen ez diren bitartean, eta Europako politiken “modus operandia” zein den jakinda, beharrezkoa dela Mediterraneo erdialdeko SAR eremuko uretan erreskate-misioekin jarraitzea.

Norabide irekian abiatuko gara. Mediterraneora gidatzen gaituen tresna egokia dugu, desegitetik erreskatatutako salbamendu-ontzi bihurtutako atunontzi zahar honetan.

Aita Mariren tripulazioa esperientzia, jakintza eta jatorrien mintegi bat da. Izendatzaile komunarekin, bere arimen sakontasunean aurkitu nahi ez luketena aurkitu nahi dutelarik: noraezean daude pertsonaz betetako itsasontzi prekarioak.

Gerrateetatik, gosetetik edo zapalkuntzatik ihesi etorkizun posible bati ekiteko modu hori baino aurkitzen ez duten pertsonak.

Noraezean dauden pertsonak, muturreko egoeretan eta bizitzarekin amaitzeko oso aukera gutxi dituztenak.

Txalupa edo patera txikietan bidaiatzen duten pertsonak; hain ontzi txikitan, radarrak edo gepeesak, ez direla detektatzera iristen.

Eskifaiaren artean, begiradak zeruertzeko olatueta zabaltzen ari dira, nahiz eta alarma-ahotsa lehorretik etorri ohi zaigun:

“Balizko ontzia halako posizioan!…”

Alertak partekatzen ditugun mapetan kokatzen ditugu eta begiradak behartzen ditugu; itxaropenez elikatzen diren bi errealitate. Gerturatzeko unea iristen da, agintari egokiei jakinarazi ondoren.

Gero eta hurbilago gaude. Dagoeneko gure ikusmen-eremuaren parte dira!
Batzuetan itsasoa eta haizea aliatuak dira. Kontrako beste batzuetan.
Egoera horretan, beti dira txarrak.

Hor daude. Duela lau egun abiatu ziren. Engainatuta. Bere patuan utziak.
Lau egun eta lau gau luze, ilun, heze eta hotz.
Mugitzeko aukera fisikorik gabe.
Intimitaterik gabe. Urik eta janaririk gabe.

Batzuetan, esku-ahurrak eta oinak erreta; erreakzio gogorra gasolinak eta ur gaziak elkarrekin sortzen dutena.

Bizitzaren paradoxak, bat gehiago: ezin dugu erreskatea hasi agintarien baimenik gabe. Gure begiek ikusten dutenaren prekarietateak ez du atzerapen handiagorik uzten.

Denbora badoa, pazientzia agortzen ari da.
Giza bizitzak dira jokoan jarraitzen dutenak, eta arriskua handitu egiten da minutuz minutu.
Erreskatea hastea erabaki dugu; agian gero isunak, isunak eta isunak iritsiko dira.
Berdin dio, bizitza bakarra garrantzitsuagoa da. Askoz gehiago.

Aita Mari behar besteko distantziara jartzen da; pertsonak uretara botatzea saihestu behar da, ontzira igerian edo flotatzen iristeko ahalegina egin ez dezaten.

Txalupa bat itsasoratu dugu gure langileekin, eta lehen zifrak ditugu baltsara iritsi hala:

“80 pertsona inguru dira!”

Beren “dirutzak” inbertitu dituzten pertsonak.

Pertsona pilatuak; haurrak, gizonak eta emakumeak; horietako batzuk haurdun.

Libiatik ihes egiten duten pertsonak, torturetatik, esplotaziotik, zigorgabetasunetik.

Begiradan beldurrarekin bidaiatzen duten pertsonak.

800 eta 2.000 euro artean ordaindu dituzte txalupa batean pilatzeko. Galdetuko bagenie, ez lukete jakingo zein hondartzatatik abiatu ziren ere. Mafiak goizaldean eraman zituen duela lau egun, Libiako poliziak bidelagun.

40 zaldiko motorrekin eta nazioarteko uretara iristeko gasolina justuarekin abiatzen dira.

Abdul jatorri eta afrikar hizkuntzaren ezagutza duen gazte gipuzkoarra da beraiekin komunikatzen hasten dena. Lehen eginkizuna, haiek lasaitzea da:

“Erreskatatu egingo zaituztegu, ordenan egingo dugu, lasai, ez zarete Libiara itzuliko”.

Azken horrek estresa eta antsietatea murrizten ditu. Beldurgarria egiten zaie abiapuntura itzultzeko aukera. Badakite beren patua zein izango litzatekeen.
Izugarria da: emakume guztiek dakite berriro bortxatuko dituztela.

Aita Mariren estalkia txiki geratzen da hainbeste pertsonarentzat. Arropa, ura, mantak, dutxa eta janaria dira eman diezaiekegun gutxienekoa. Itsasontziko gela txiki batek erizaintza-funtzioa betetzen du tripulazioko medikua tratatzen hasten den pertsonentzat.

Branka lehorrerantz dugu, baina orain bai, ezinbestekoa da itxarotea dagokion gobernuak, gure kokapenaren arabera, lehorreratzea baimendu arte. Orduak, egunak eta asteak joan daitezke baimen hori lortu arte.

Laurogei pertsona horiek helburua lortu dute: Europan daude jada.

Agur esateko unea da.

Egindako misioarekin pozik, tripulazioa zailtasun berriei aurre egiten hasi da. Lehen, presio juridikoak jartzen gintuen kolokan.

Zorionez, ibilbide laburreko bidea zen: nazioarteko legediak ez du bermatzen. Orain, presio juridikoa presio administratiboz janzten da; bide askoz zailago, makurragoa, eta garestiagoa.

Egun, horretan ari gara. Itsasontzian ezarri beharreko baldintza eta hobekuntza guztiak konponduz, zentzugabeak eta tokiz kanpokoak iruditu arren. Izan ere, aktibazio soziala beharrezkoa den bitartean, hor egongo gara.

Eta espero dugu zure laguntzarekin egin ahal izatea, zu ere itsasontzian egon zaitezen zure etxetik, pertsonen bizitza eraldatzen lagunduz.

Pertsonengan sinesten dugu.
Garapen justu eta jasangarrian sinesten dugu.
Gizarteak hor egon behar du:
nergroupek ahal duen guztia egingo du hor egoteko.

(Nergroup Elkartearekiko Konpromiso Taldeko kideek egindako kontakizuna, Aita Mari itsasontziko pertsonekin izandako elkarrizketen ondoren)